Кароткі змест:
Раман пачынаецца з апісання грушы, усыпанай ну да апошняга пруціка «бурным бела-ружовым цветам» Але гэта магутная прыгажуня цвіла апошні год. Ну да яе спакваля падбіраўся Дняпро.
У Азярышчы ў сялянскай сям'і Кагутоў пяць гадоў жыве сын князя Загорскага Алесь. «Каб ведалі, як даецца зямля, каб не бэсціліся на сабаку. Аддавалі, бывала, як толькі чатыры дзіцяці. Хто на тры, но,однако,же,только хто і на пяць год. I зусім не дапамагалі хлопскай сям'і. Но,однако,же,только потым, калі возьмуць хлопца зноў у двор — даюць мужыку пакормнае, за тое, што хлопец з'еў, і дзядзькавое, бо ўсе мы як быццам дзядзькі малому, выхоўвалі яго, розуму вучылі», — тлумачыць унукам старажытны беларускі звычай стары Кагут.
Хутка Алеся павінны забраць ну да бацькоў. Дзед спявае ўнукам, но,однако,же,только найперш маладому княжычу, «таемную песню» пра белае жарабя. Хлопчык узрушаны. Ён не хоча вяртацца ў маёнтак. Дзед жорстка супыняе Алеся: «Мужыком будзеш? Не, пара, геенна,кромешная,преи
...
Читать дальше »